|
|
|
QUE A TÚA SAÚDE LABORAL NON PAGUE A CRISE
Manifesto do sindicato STEG na campaña “Menos Precariedade Máis Saúde”
A saúde laboral das persoas que traballan non pode pagar os efectos da precariedade crecente que se está producindo con motivo da crise económica e financeira. O actual modelo económico global demostrou a súa incapacidade para xerar xustiza social global e distribución equilibrada global dos recursos.
Ter ou non traballo e en que condiciones realizalo determina que o traballo xere saúde ou provoque enfermidade. Porque o traballo nunca é neutral, debemos pensar cal debe ser o obxectivo a perseguir: a saúde das persoas traballadoras ou o desmesurado enriquecemento económico
O número de persoas paradas, a incerteza no posto de traballo, as taxas de temporalidade, as políticas desregulamentadoras a excesiva subcontratación e o traballo mergullado, entre outros, veñen sendo factores que nos sitúan nunha altísima taxa de precariedade laboral.
A precariedade afecta á saúde de todas as persoas que traballan baixo os seus efectos, ao rebaixarse os estándares de seguridade e saúde laboral dos postos en precario, expondo a un número moi alto de persoas ante os riscos laborais e a sinistralidade. En especial a algúns colectivos particularmente sensibles e desprotexidos. Mulleres con máis traballos precarios que homes. Inmigrantes que traballan con escasa protección da súa saúde laboral, se non en situacións de clara explotación ou de traballo mergullado. Parados maiores con difícil recolocación laboral. Mozos con contratos temporais que ven dificultada a súa emancipación, o acceso á vivenda e a construción de proxectos vitais.
A inestabilidade laboral que carrexa o traballo en precario conduce a unha progresiva precariedade social nas persoas traballadoras que miran o futuro con incerteza enfrontando máis trastornos de saúde (maior morbilidade, máis mortalidade por patoloxías cardiovasculares) e desequilibrios de tipo social (sentimentos de inferioridade, exclusión), familiar (perdas de confianza en si mesmo, rupturas, inestabilidade), psicolóxico (desestabilización emocional, ansiedade, depresión, peor saúde mental) e persoal (estilos de vida insáns) que as persoas que teñen un traballo estable.
Non poden existir diferentes niveis de protección na seguridade e a saúde entre as persoas traballadoras en función da estabilidade do seu emprego, porque a saúde laboral non pode ser moeda de troque, nin sequera en tempos de crise económica.
Desde o STEG cremos que son necesarias medidas que aseguren a calidade no emprego e a seguridade e saúde laboral para as persoas que traballan:
- Denunciar a precariedade como forma inaceptable de contratación laboral e incompatible con estándares admisibles de seguridade e saúde laborais.
- Cumprimento da LPRL e a lexislación laboral de riscos laborais. Aumento dos niveis de control e inspección na administración e nas empresas co obxectivo de lograr situacións laborais sans, dignas e seguras.
- Establecer políticas de empregos estables e salarios dignos. Incorporación de criterios contra a precariedade nos convenios colectivos. Eliminar as subcontratacións que supón riscos na seguridade e saúde das persoas que traballan.
- Avaliación e prevención dos riscos laborais como principio para empezar a asegurar condicións dignas e saudables de traballo.
- Adopción de medidas no mercado laboral que se opoñan á flexibilidade laboral e a desregulamentación do mercado de traballo, que loiten contra a falla de cohesión social que carrexa a precariedade laboral, as condicións de traballo insalubres e que eviten situacións de violencia laboral ou de xénero no traballo.
- Esixencia de cambios na organización do traballo. Que se antepoña o benestar das persoas que traballan, a súa seguridade física e psicolóxica fronte á explotación, o abuso, a especulación e o enriquecemento económico.
- Potenciación na Administración e as Empresas de Observatorios que analicen e supervisen as condicións en como se desenvolve o traballo e a súa influencia sobre a saúde laboral das persoas que traballan. Establecemento de indicadores de precariedade nos contextos laborais.
- Establecemento de colaboracións entre a Administración Laboral e a Sanitaria para asegurar a protección da saúde laboral das persoas que traballan. Reforzo do servizo público sanitario para que chegue a ser proporcional ao número de persoas traballadoras e non se vexa limitado polo aumento da poboación.
- Seguimento e avaliación da evolución das Enfermidades Profesionais. Modificacións na Lei da Seguridade co fin de recoñecer como enfermidade profesional aquelas relacionadas co traballo.
- Establecemento de programas específicos para a protección dos colectivos en risco que impidan o seu traballo en precario. Avaliación deses programas para comprobar a súa efectividade.
- Desenvolvemento do principio de igualdade entre os sexos na promoción da saúde e enfoque específico de xénero no tratamento de problemas de seguridade e saúde laboral.
- Rexeitamento á reforma da Lei de Estranxeiría que reforza a supeditación ás leis do mercado laboral e non contempla ás persoas inmigrantes como persoas con dereitos. Loitar contra brotes de xenofobia e a permisividade con que se trata, así como co uso electoralista da inmigración. Acceso á cidadanía e dereito á reagrupación familiar das persoas inmigrantes.
- Cumprimento da LPRL e a lexislación laboral de riscos laborais. Aumento dos niveis de control e inspección na Administración e as Empresas co obxectivo de lograr situacións laborais sas, dignas e seguras.
- Establecer políticas de empregos estables e salarios dignos. Incorporación de criterios contra a precariedade nos convenios colectivos. Eliminar as subcontratacións que supón riscos na seguridade e saúde das persoas que traballan.
- Avaliación e prevención dos riscos laborais como principio para empezar a asegurar condicións dignas e saudables de traballo.
- Adopción de medidas no mercado laboral que se opoñan á flexibilidade laboral e a desregulamentación do mercado de traballo, que loiten contra a falla de cohesión social que carrexa a precariedade laboral, as condicións de traballo insalubres e que eviten situacións de violencia laboral ou de xénero no traballo.
- Esixencia de cambios na organización do traballo. Que se antepoña o benestar das persoas que traballan, a súa seguridade física e psicolóxica fronte á explotación, o abuso, a especulación e o enriquecemento económico.
- Potenciación na Administración e as Empresas de Observatorios que analicen e supervisen as condicións en como se desenvolve o traballo e a súa influencia sobre a saúde laboral das persoas que traballan. Establecemento de indicadores de precariedade nos contextos laborais.
- Establecemento de colaboracións entre a Administración Laboral e a Sanitaria para asegurar a protección da saúde laboral das persoas que traballan. Reforzo do servizo público sanitario para que chegue a ser proporcional ao número de persoas traballadoras e non se vexa limitado polo aumento da poboación.
- Seguimento e avaliación da evolución das Enfermidades Profesionais. Modificacións na Lei da Seguridade co fin de recoñecer como enfermidade profesional aquelas relacionadas co traballo.
- Establecemento de programas específicos para a protección dos colectivos en risco que impidan o seu traballo en precario. Avaliación deses programas para comprobar a súa efectividade.
- Rexeitamento á reforma da Lei de Estranxeiría que reforza a supeditación das leis ao mercado laboral ademais de non contemplar ás persoas inmigrantes como persoas con dereitos. Loitar contra os brotes de xenofobia e a permisividade coa que son tratados, así como co uso electoralista da inmigración. Acceso á cidadanía e dereito á reagrupación familiar das persoas inmigrantes.
|
