A morte dun xoven de 14 anos en Hondarribia colocou como tema de debate na opinión pública as situacións de acoso que se producen entre o alumnado. Este fenómeno existiu desde sempre, en todo tipo de centros educativos, sexan estes públicos ou privados, elitistas ou marxinais, en grandes cidades ou aldeas pequenas. E era tomado como algo normal ao que non se lle daba ningunha importancia.
A aparición dunha cultura de defensa dos Dereitos Humanos en todos os ámbitos e as investigacións de moitos profesionais da educación viñeron a cuestionar situacións de acoso cotiás que se dan no ámbito laboral, no familiar e tamén no escolar. Pónselles nome e comezan a ser consideradas como socialmente inaceitábeis, iniciándose unha loita pola súa erradicación.
Desgrazadamente foron dramas como o de Hondarribia os que noutros países despertaron o interese dos investigadores. Foi a existencia dun promedio de suicidios anuais a que levou ao Goberno da Gran Bretaña a estabelecer mediante normativa que todos os colexios debían ter un plano anti-Bullying.
O STEG considera que a morte do estudante Jokin en Hondarribia debe supor un salto cualitativo na abordaxe do Bullying nos nosos centros educativos. A loita contra o Bullying non pode seguir sendo só un labor voluntarioso de docentes e familias. Debe ser a Administración Educativa quen dirixa e encabece unha loita organizada contra o bullying en todos os centros educativos, tanto públicos como privados, destinando para iso os recursos que sexan necesarios.

• Debe proporcionarse formación a todo o profesorado, ao alumnado e ás familias para que coñezan o que é o Bullying, como detectalo e como afrontalo. Hai que impartir a formación en cada centro.
• En cada centro hai que analizar cales son os espazos e os períodos de tempo nos que a presenza de adultos é menor, pois é neles nos que se producen a maior parte das agresións entre o alumnado.
• Consecuentemente con ese diagnóstico, haberá que incrementar o número de adultos neses espazos e períodos de tempo, contratando maior cantidade de monitores para o tempo de comedor e de recreo, e implantando acompañantes de autobús para velar por este fenómeno.
  
• Deben crearse números de teléfono gratuítos para a atención e orientación ás vítimas e a realización de denuncias de situacións de acoso entre o alumnado.
• Deben realizarse estudos e investigacións para medir o nível de incidencia do Bullying en cada centro, para poder tomar as medidas pertinentes.
• Os centros deben poder dispor de persoal especializado para o tratamento das vítimas, dos agresores e das testemuñas. Todos teñen moita vida por diante como para seguir nese papel para sempre. Merecen unha oportunidade para saíren da súa situación.
• O reto educativo que debemos superar é romper a indiferenza das testemuñas, facer que esa grande maioría do alumnado deixe de ollar cara outro lado e se poña do lado do máis débil. En xogo está a súa educación moral.
• Todo iso debe facerse con grande rigor, evitando ver de repente bullying en todas partes, apoiándose nas experiencias anteriores e aprendendo dos erros.

O STEG e a Confederacións de STEs-i, ademais de formularen estas esixencias ás Administracións Educativas, apoiarán as iniciativas educativas que desde os centros se tomen co fin de comezar a construír espazos escolares máis sans e máis seguros.

Secratariado Nacional do STEG